mutluluk mutluluktur

minibüsteyim eve gidiyorum. keseden gitmeye otobana saptı. bu çok nadiren olur. şanslıysan denk gelirsin. o anki mutluluk anı.  biliyo musun öyle küçük şeyler vardı eskiden beni mutlu eden. minibüsün keseden gitmesi gibi. ya da annemleri evden yollayıp ve ders çalışıcam diye evde kalıp saatlerce peşpeşe filmler izlemek. veya saat sekizden önce eve koşa koşa gelip televizyonda diziye yetişmek gibi. istanbul'da standart bi apartman dairesindeki küçücük odamda açık pencereden doğru sanki bir avluda ötüyormuşçasına yankılanan kuş seslerini dinlerken, az evvelki diziden özenip kendimi antakya'da avlulu taş bir evin odasında hayal etmek gibi. eve gelirken cips kola almak da olabilir. bu da böyle işte.