biz gibi

bize geldiler bayramda. anneme benzettim çok. genç yaşta evlendi. kocası babamla aynı işi yapıyor. kendisi evde. çocuklarını büyütüyor. tıpkı annem gibi. gencecik. gurbette dolaşıyorlar. tıpkı bizim gibi. yoldalar sürekli anladığım. bizim gibi. çocuklarını gördüm. geçerken bize uğradılar. sabırsız bekliyorlar arkadaşlarını göreceklermiş. tıpkı biz gibi. biz de beklerdik heyecanla ayrıldığımız artık hangi şehirse oraya bir tatilde geri varıp kikir kikir kaynaşmayı bizi bekleyen can dostlarımızla o zaman. ne maskaralıklar sonrası. işte onlar annem ve babam gibiydi. çocukları da biz gibi. dolaşıyorlar orası burası. esas tam adlandıramıyorum birşey hissettim işte biz gibi derken onu diyecek oluyorum da diyemiyorum tam. o saf, köy gibi kokuyor samimiyet. hüzün bi de. hepsi annemden geliyor aslında. gencecik. körpecik. güzel yüzlü ve bembeyaz teni. gün değmemiş gibi. uzun. zayıf.  iki çocuk var. doğuda. yalnız hissediyor galiba. gelinliği babaannemin, dedemin, amcalarımın, halamın yanı ne de olsa bir de ben varım tabi babam da. sonra bir ben bi babam bi de bebek o zaman küçüğüm. uzakta. acaba ne hissediyor? az büyük olaydık diyorum. ondan hüzün de, gerisi de.